Sinds 1999 maken The Hackensaw Boys allerlei podia in de States en in Europa onveilig. Wie online op zoek gaat naar de bezetting van de groep, staat voor een echte uitdaging: de bezetting veranderde al enkele keren, maar sinds een jaar of 2 lijkt er toch rust te komen.

Tussen de 2 sets die ze op het Gevarenwinkelfestival speelden, zaten David Sickmen en Ben Towsend eventjes stil voor ons. Het werd een zéér aangenaam gesprek, met af en toe een ernstige en leerrijke noot. Zoals we het graag hebben…

Vertel eens iets over jezelf.
Ik ben David Sickmen, kom uit Virginia en mijn sterrenbeeld is maagd (lacht).

Hoe ben je in de muziek gerold?
David – Als kind bespeelde ik meerdere instrumenten, eerst blaasinstrumenten, daarna drums, en uiteindelijk de gitaar. Toen was ik al 18. Ik speel al mijn hele leven muziek, en ik vermoed dat dat voor de hele groep zo is.

The Hackensaw Boys werden in 1999 opgericht. Er zijn ondertussen al wat groepsleden de revue gepasseerd.
David - Inclusief de huidige bezetting, zo’n 20-tal. 

Ben jij één van de originele bandleden?
David - Inderdaad. Ik was er in het begin bij, maar heb de groep dan verlaten. 't Is grappig, ik ben langer afwezig geweest dan dat sommige groepsleden aanwezig waren (lacht). Maar 2 jaar geleden ben ik teruggekomen.

Waarom ging je weg?
David - Ik ging door een moeilijke periode, ik was heel verward en psychotisch. Ik werd een gevaar voor mezelf, dus ben ik opgehouden met het rondtouren.

Stopte je ook volledig met muziek?
David - Nee, alleen het rondtouren. Muziek werd iets dat enkel voor mezelf belangrijk was, alleen op mijn kamertje.
Maar toen besloten sommige originele leden ermee op te houden. En Ferd vertelde me dat de groep eraan dacht om volledig te stoppen. Dat vond ik zo triestig, dat ik hem vroeg of ik mocht terugkeren. John kwam een jaar later erbij, en Ben kort daarna, dus nu hebben we een nieuwe groep. Het gaat heel goed, we hebben nog nooit zo goed gespeeld.

De groep speelt een mix van bluegrass en country. Hebben jullie dit genre bewust gekozen of niet?
David - Het was een bewuste keuze, gebaseerd op het feit dat we allemaal van die muziek hielden. We wilden echt de ziel van de bluegrass tonen ipv alles perfect na te spelen. En met ziel bedoel ik de ziel van de jaren 20.

Zijn alle songs originele composities?
David - De meesten wel. Maar we wagen ons ook wel eens aan traditionals, vooral live dan. 

Waar haal je de inspiratie?
David - Alle goede dingen: sex, drugs, rock 'n roll. En het leven ook natuurlijk (lacht).

Bluegrass is de laatste jaren heel erg populair geworden in Europa. Hoe zit dat in Amerika?
David - Het genre is altijd populair geweest bij een bepaalde groep mensen. Bluegrass heeft altijd een trouwe schare volgers gehad, ook al is het nog steeds een minderheid. Maar wij zijn niet echt een bluegrass groep. We spelen wel met dezelfde instrumenten, maar ons een bluegrass band te noemen is niet eerlijk tegenover de échte bluegrassgroepen. Zij spelen bluegrass zoals het moet. Wij hebben eerder de neiging om er omheen te spelen. Sommige leden in de groep weten  wel hoe de bluegrass moet gespeeld worden, maar wij geven ze de kans niet (lacht).

Wat bedoel je met ‘er omheen spelen’?
David - Wel, als je een banjo, een viool en een gitaar in een groep hebt, en je zingt op een bepaalde manier, dan flirt je met de bluegrass.
Ben – Hoe ik de banjo bespeel is anders dan hoe iemand in een échte bluegrassband banjo zou spelen. Heel verschillend van de fingerpicking die ik gebruik. 
David – Ook het zingen en de manier waarop gitaar wordt gespeeld is anders. Normaal heb je 2 zangers die de perfecte harmonie zingen, en wij zijn met 6 zangers die proberen goed te zingen (lacht).

Misschien hebben jullie de bluegrass wel de 21ste eeuw ingetrokken?
David – Dat weet ik niet, daar kan ik niet op antwoorden, eerlijk gezegd.
Ben – Melodisch gesproken is heel wat van de muziek die wij spelen ouder dan bluegrass. Ferd speelt bv Mississippi Delta muziek uit de jaren 20. Ik groeide op in centraal West-Virginia, en leerde alles over de muziek daar.
David – De film 'Matewan' van John Sayles vertelt over een mijnopstand in Virginia in de jaren 20. Er is een bepaalde scene waar mannen van allerlei slag, Italianen, zwarten, Ieren en Engelsen samen beginnen te musiceren. De één speelt blues, de ander nog iets anders. Daar komt de muziek uit die later bluegrass geworden is. Maar ik weet natuurlijk niet hoe juist die scene in de film is natuurlijk.
Ben – Grappig dat je dat zegt, want de casting was wel heel goed. De mannen die je daar in die scene ziet, zijn dezelfde mannen waarvan ik het vak geleerd heb.

Jullie spelen normaalgezien enkele uren na elkaar. Maar hoe doen jullie dat hier, waar jullie maar 2 sets van 45 minuten spelen? 
David - We spelen gewoon 2 verschillende sets. Je moet er alleen voor zorgen dat je energie niet volledig opgebrand is na de eerste set. Onze manier van spelen slorpt nogal wat energie op.

Is het moeilijk om die vast te houden?
David - Eigenlijk wel, maar na enkele songs ben je weer volop mee. Muziek spelen is het gemakkelijkst in dit vak. Al het andere is moeilijk. Er zitten 6 koppige en heel erg talentvolle mensen in deze groep, dus het is niet altijd evident om iedereen zich op zijn gemak te laten voelen. Maar het laatste jaar zijn we allemaal heel erg volwassen geworden, als mens en als muzikant.

Jullie spelen op heel wat instrumenten, en er zit zelf een charisma bij. Wat is dat?
David - Toen de groep pas begon, speelden we vaak in een diner in West-Virginia. De kok daar was ook drummer, en hij volgde altijd wat we speelden, hij speelde ons na met lepels. Hij wou mee op tour, en toen heeft hij zijn eigen instrument gebouwd. Ondertussen heeft hij er zo’n 200 gemaakt. Hij woont in Los Angeles nu, en is grafisch artiest. 

Gebruiken jullie nog steeds de bijnamen die jullie in het begin van de groep hadden? 
David - Nee, daar zijn we mee gestopt. Nu roepen we elkaar gewoon bij naam, soms scheldnamen ook (lacht).  Die bijnamen waren wel grappig, want het was ook een verwijzing naar de vorige eeuw, en de namen die sommige artiesten toen hadden.
Het was redelijk onschuldig, en het begon heel onnozel.

Hoe moeilijk is het om fulltime muzikant te zijn? Of hebben jullie nog een andere job? 
David - Het is helemaal niet moeilijk om een fulltime muzikant te zijn. De muziek is het leuke aan deze job. Zelfs als je vloekt als je iets nieuws aan het proberen bent. Of als je iets mispeutert op het podium. Het blijft altijd fantastisch!

Er zitten verschillende zangers in de groep. Hoe bepalen jullie wie wat zingt?
David - Het eerste criterium is dat diegene die het lied geschreven heeft, het ook zingt. Maar we zijn allemaal zangers, dus het wordt al vlug een mengeling . Er zitten heel wat goede sterke stemmen in de groep.

Jullie hebben een live album uitgebracht, 'Till the Sweet by and by', maar enkel op vinyl. Waarom? 
David – Omdat iemand het wou uitbrengen. Zo simpel was het.
Ben – Het is ook online beschikbaar, iedereen kan het downloaden.
David – Misschien was het zelfs beter geweest om een downloadlink te vermelden in de linernotes, maar daar hebben we toen niet aan gedacht. Misschien doen we het wel als de eerste 300 stuks verkocht zijn. Weet je, er staan zelfs een paar schrijffouten op. Ik heb de titel van één van mijn liedjes verkeerd geschreven, en januari staat met een kleine letter, niet met een hoofdletter (zoals dat moet in het Engels). Maar bij de tweede reeks zullen die fouten eruit zijn.

Laatste vraag : vinyl, cd of digitaal?
David – Ben luistert veel meer naar muziek dan ik, dus hij mag antwoorden.
Ben – Weet je wat ik leuk vind? Dat je vinyl kan kopen, met de downloadlink. Op die manier heb je vinyl met de perfecte klank voor thuis, en een mindere kwaliteit voor onderweg, in de auto. Ik koop helemaal geen cds meer. Als het niet verschijnt op vinyl, dan download ik het wel.
Weet je wat raar is? Heel wat jonge gasten kopen terug cassettes nu. Misschien vinden ze het leuker, of nostalgisch? Er zijn zelfs cassettes met een link om het album ook te downloaden. Bij Walmart kan je ook al een kleine cassettespeler kopen voor 10 $. Heel eigenaardig allemaal..

Kathy Van Peteghem

meer foto's